Hollywood portretteert het moederschap steeds meer niet als een gelukzalige ervaring, maar als een potentiële afdaling in psychische problemen en identiteitsverlies. Recente films als Nightbitch, If I Had Legs I’d Kick You en Die My Love maken deel uit van een groeiende trend van postpartumthrillers die een volkomen eerlijke en vaak verontrustende weergave bieden van de uitdagingen waarmee moderne moeders worden geconfronteerd. Deze films gaan verder dan geromantiseerde portretten en onderzoeken de gevoelens van isolatie, frustratie en zelfverlies die gepaard kunnen gaan met ouderschap, vooral binnen een maatschappelijke context die vaak onvoldoende ondersteuning biedt.
De opkomst van postpartumthrillers
Die My Love, met Jennifer Lawrence in de hoofdrol, is de nieuwste film die zich bij deze golf voegt. Lawrence’s optreden als Grace, een nieuwe moeder die worstelt met een postpartumdepressie, heeft veel lof gekregen en zal zeker tot verdere gesprekken leiden. De film volgt Grace en haar partner, Jackson (Robert Pattinson), terwijl ze verhuizen naar Jacksons afgelegen geboorteplaats, waar hij zal werken en zij voor hun pasgeboren zoon zal zorgen. Terwijl Jackson steeds afstandelijker wordt, begint Grace zich te ontrafelen. Ze voelt zich gevangen en verliest haar gevoel van eigenwaarde binnen de grenzen van haar nieuwe rol.
De trend kwam eerder in een stroomversnelling met Nightbitch uit 2023, waarin Amy Adams een moeder speelt die letterlijk verandert in een wilde hond als een coping-mechanisme voor overweldigende ouderlijke plichten, en If I Had Legs I’d Kick You, een aangrijpende weergave van een Long Island-therapeut die worstelt om voor haar dochter te zorgen terwijl ze worstelt met isolatie en zenuwinzinking. Deze films delen een gemeenschappelijk thema: moederschap als een kracht die de identiteit van een vrouw kan wegnemen en haar een verloren en wanhopig gevoel kan geven.
Een maatschappelijke reflectie
De opkomst van deze films valt samen met een bredere maatschappelijke afrekening met betrekking tot de uitdagingen waarmee ouders, in het bijzonder moeders, worden geconfronteerd. De omverwerping van Roe v. Wade in juni 2022 leidde tot een golf van ‘zwangerschapslichaamshorror’-films waarin thema’s als gedwongen zwangerschap en verlies van controle over het lichaam werden onderzocht. De echte verschrikkingen voor veel moeders reiken echter verder dan zwangerschap en bevalling. De toegang tot abortus neemt in het hele land af, vrouwen verlaten in recordaantallen de beroepsbevolking vanwege de hoge kosten van kinderopvang en terugkeer naar het ambt, en zelfs voorstellen om bevallingen aan te moedigen gaan gepaard met beleid dat de essentiële steun voor werkende gezinnen bezuinigt.
De onevenredige last die in deze omgeving op moeders rust, is niet onopgemerkt gebleven. Vrouwelijke filmmakers gebruiken hun platforms steeds vaker om deze realiteit het hoofd te bieden. Ze gaan verder dan geïdealiseerde afbeeldingen van het moederschap en laten de rauwe emoties en psychologische tol zien die dit kan eisen.
Meer dan alleen nihilisme: onderzoek naar het spectrum van het moederschap
Deze films pleiten niet noodzakelijkerwijs voor een sombere kijk op ouderschap. In plaats daarvan weerspiegelen ze een waarheid: moederschap is complex. Zoals ieder mens hebben moeders behoefte aan verbinding, stimulatie en keuzevrijheid. Als aan deze behoeften niet wordt voldaan, kunnen de gevolgen verstrekkend zijn.
Nightbitch biedt uiteindelijk een pad naar het terugwinnen van identiteit, waarbij de hoofdpersoon vrijheid vindt door haar veelzijdige zelf te omarmen. If I Had Legs I’d Kick You presenteert een minder optimistische oplossing, die de vaak moeilijke realiteit weerspiegelt van het navigeren door het ouderschap onder enorme druk. Die My Love legt de diepgewortelde frustratie en wanhoop vast van een vrouw die worstelt om haar gezond verstand te behouden binnen de grenzen van het moederschap, met momenten van donkere humor die de overweldigende emoties onderstrepen.
Een bijzonder opvallende scène in Die My Love, waarin Grace badkamerproducten kapot slaat en haar nagels over de muur sleept, illustreert op krachtige wijze de opgekropte emoties die kunnen voortkomen uit onvervulde behoeften. De scène resoneert omdat het de primaire drang weergeeft om de overweldigende druk van onderdrukte frustratie los te laten – een gevoel waar veel ouders zich in herkennen.
Hoewel de films een scala aan uitdagende ervaringen kunnen weergeven, dienen ze als een cruciale herinnering dat moederschap niet alleen over vreugde gaat. In plaats daarvan bieden ze een complexe en genuanceerde weergave van een fundamentele menselijke ervaring – een ervaring die erkenning, steun en de bereidheid vereist om de duistere aspecten ervan onder ogen te zien.
Uiteindelijk zijn deze postpartumthrillers meer dan alleen entertainment; ze zijn een culturele spiegel die de zorgen en worstelingen van het moderne moederschap weerspiegelt, en een roep om een samenleving die de vrouwen die eronder lijden beter ondersteunt.
